एकदा एका गावात एक वृद्ध म्हातारी राहायची. ती खूपच गरीब होती. तिच्याकडे फक्त एकच खोलीची झोपडी होती आणि जेमतेम पोट भरण्याइतकेच उत्पन्न मिळत असे.

एक रात्री दिवसभरच्या कामाने थकून चालता चालता ती एका जंगलातून जात होती. तेथे अचानक तिच्या पायाला काहीतरी अडखले आणि ती खाली पडली. तिने उठून बघितले तर तेथे एक जुना चिव्हट दिव्या होता. दिव्या जुन्याचा जुन्या होता, मातीने भरलेला, त्यात तेल टाकायची एक छोटी टोपली आणि वाती लावण्याची जागा होती.

“का बर?” ती म्हणाली, “येथे जंगलात असा जुना दिव्या! कुणाला तरी याची गरज नसेल तर मला दिलाच देवा!”

तीने दिव्या उचलला, त्याची थोडी साफसफाई केली आणि त्यात थोडेसे तेल टाकले. मग तिने एक वाती पेटवून दिव्याला लावला. क्षणातच दिव्या झळझळीत पेटला आणि त्याच्या प्रकाशात तिला सभोतालचे जग दिसू लागले. ती आश्चर्याने पाहत राहिली.

त्याच वेळी तिला त्या दिव्याच्या तळाशी लिहिलेले शब्द दिसले, “अंधारातील दिवा हा आशेचा किरण आहे.” तिला या वाक्याचा खूप अर्थ उमटला.

आपल्या गरीबपणामुळे ती नेहमी दुःखी असायची, असहाय वाटायची. पण आज या जुन्या दिव्यांनी तिला एक धडा दिला होता. आपल्याकडे जरी काहीच नसले तरी आशा आणि धैर्य हे आपल्याकडे नेहमी असू शकतात. तेच आपल्या आयुष्यातील दिवा आहेत, जे अंधारातही मार्ग दाखवतात.

दुसऱ्या दिवशी त्या म्हातारीने गावात जाऊन काही काम शोधले. जेमतेम पोट भरावा इतकेच उत्पन्न मिळाले तरी ती खूश होती. रात्री ती आपल्या झोपडीत दिव्या पेटवून बसायची आणि स्वप्नांची वाती धगधगीत ठेवून स्वतःशी म्हणाली, “अंधारातील दिवा जरी जुना झाला तरी तो आपल्याच जीवनाची वाट चालत आहे.”

बोध: या छोट्या बोध कथेतून आपल्याला हे शिकायला मिळते की:

• आपल्याकडे जरी कमी असले तरीही आशा आणि धैर्य हे आपल्याकडे नेहमी असू शकतात.
• आपल्या अडचणींना पराभव होऊ न देऊन त्यावर मात करण्याचा प्रयत्न करावा.
• आपल्या आयुष्यातील प्रत्येक छोट्या मोठ्या गोष्टीचा अर्थ शोधून त्यांचा आनंद घ्यावा.