एकदा एक गरीब माणूस होता. त्याचे नाव होते बाळू. तो एका छोट्या गावात राहत होता. बाळूचा व्यवसाय शेती होता. पण त्याची शेती फारशी चांगली नव्हती. त्यामुळे त्याला फारसे उत्पन्न मिळत नव्हते.

एक दिवस बाळू शेतात काम करत होता. अचानक त्याला एक म्हातारा माणूस रस्त्यावर पडलेला दिसला. बाळूने म्हाताऱ्याला उचलून त्याच्या घरी आणले. बाळूने म्हाताऱ्याला पाणी पाजले आणि त्याला खाऊ घातले.

म्हातारा माणूस खूप थकलेला होता. तो बाळूच्या घरातच राहू लागला. बाळू त्याची खूप काळजी घेत असे. तो त्याला खाऊ घालत असे, त्याला झोपायला जागा देत असे आणि त्याला औषधे देत असे.

म्हाताऱ्याला बाळूची खूप दया आली. तो बाळूला म्हणाला, “तू माझ्यासाठी खूप चांगला आहेस. मी तुझ्यावर खूप खूश आहे.”

बाळू म्हणाला, “काका, तुम्हाला काळजी करायची गरज नाही. मी तुम्हाला नेहमी मदत करीन.”

म्हातारा माणूस बाळूच्या घरात काही दिवस राहिला. त्यानंतर तो बरा झाला. त्याने बाळूला धन्यवाद दिले आणि त्याच्या गावी परतला.

बाळूने म्हाताऱ्याला मदत केल्याचा त्याला खूप आनंद झाला. त्याने ठरवले की तो आयुष्यभर इतरांना मदत करत राहील.

शिकवण:

दयाळूपणा हा एक मोठा गुण आहे. दयाळू माणूस नेहमी इतरांच्या मदतीला धावून जातो.